Arda uyuyor tabiki ve ben gecenin sessizliğinde biraz eskileri hatırlamak istedim. Biraz böcüğümün resimlerine baktım ve yine duygulandım, işte annelik böyle bişey... Ne kadar çabuk büyüyorlar, önce büyüsün diye uğraşıyoruz sonra ise eski günleri özlüyoruz bu nasıl bir şey anlamıyorum. Bitanem büyümüşte ben hayatın hızını yavaşlatamamışım ne garip duygu, bu kadar hızlı geçmek zorunda mı bu hayat denen meret.... Yavaşlatma tuşu falan yok mu bunun... Tamam zor günlerde vardı içlerinde ama ya güzel olanlar onlar ne olacak bir daha yaşayamayacakmıyız bir daha bu yukardaki şirin hallerine dönemeyecekmiyiz... Çok tuhaf bir duygu hüzünlendim işte biraz mazur görün.......
İnsan el bileğinin kıymetini ne zaman anlar?
10 ay önce
0 yorum:
Yorum Gönder